Column / Hiske Schipper
Iedere maand neemt
Intensief’s columniste Hiske ons mee in haar belevingswereld en wijst ze ons op
opmerkelijke gebeurtenissen en gedachten.
Mijn oma zit op computerles. (Dit is overigens niet de reeds
overleden oma, waaraan mijn column in de Intensief van oktober 2010 gewijd
was.) Ze vindt het ontzettend moeilijk maar ze doet wel enorm haar best. Elke
woensdagochtend gaat ze naar de juffrouw die met engelengeduld (waarvoor
respect) mijn oma alles bijbrengt over de computer.
Mijn oma heeft een heel bataljon aan kleinkinderen
ingeschakeld om in tijden van crisis in te springen. Omdat ik in Groningen
woon, bied ik alleen maar digitale en telefonische hulp. Mijn nicht en haar
vriend die heel dicht bij mijn oma wonen, staan aan het hoofd van het crisisinterventieteam.
Ze springen op de fiets zodra mijn oma in paniek opbelt om te zeggen dat ze nu
haar beeldscherm op de kop heeft staan omdat ze misschien wel op een verkeerd
knopje heeft gedrukt.
Toen mijn nicht niet in staat was onmiddellijk langs te
komen, heeft ze mijn oma, die toch dusdanig in de stress zat dat wij ons zorgen
gingen maken om haar hart, de tip gegeven om dan op de aan-knop te drukken om
de computer uit te zetten. Dat ging zo gemakkelijk dat we haar dat nu weer
moeten afleren, want haar laptop wordt er op deze manier niet beter op.
Twee weken geleden ontving ik de eerste e-mail van mijn oma
met als onderwerp ‘HELP HELP HELP HOE KRIJG IK DIE HOOFDLETTERS WEER WEG’. Ik
heb haar teruggemaild met een uitgebreide instructie over de Caps Lock-toets,
maar volgens mij is dat niet helemaal overgekomen, want een paar dagen later ik
kreeg een mail van mijn zus doorgestuurd die afgesloten werd met ‘KUSJES oMA’.
Elke keer als ik mijn oma zie vertelt ze weer wat ze die
week van de juffrouw heeft geleerd. Ze kan nu typen in gekleurde scheve letters
en is daar heel tevreden over. Ze vertelt mij steeds enthousiaster over het
typstreepje, want zo noemt ze dat dan, dat je dan ergens kunt klikken met de
muis als er een fout is en dat dat toch eigenlijk veel handiger is dan een
typemachine. Ik moest erg lachen toen ze vertelde hoe ze met haar vriendin
mevrouw Van der Boom in de Hema op zoek was naar een muizenmatje.
Ik ben best wel trots op mijn oma dat ze toch de stap heeft
gezet om op computerles te gaan. Je bent tenslotte nooit te oud om te leren. Ze
heeft er wel wat moeite mee dat er nu allemaal snoertjes achter de kast liggen
voor het internet, maar ze zet dapper door want ze wil nu toch ook
internetbankieren en de herhaling van Boer Zoekt Vrouw terugkijken op internet.
Ondanks de strijd en de frustratie gaat mijn oma het steeds
leuker vinden om te computeren. Ze kan nog lang niet alles en de computer is
allesbehalve logisch voor haar, maar één ding gaat heel erg goed: patience. De
laatste tijd gaat ze ’s avonds al een half uurtje eerder naar boven om nog even
op haar computer een potje te patiencen. En dat gaat haar bijzonder goed af.
Een beetje geduld en dan komt het wel goed.